Dlaczego nie piszesz? – usłyszałam
. Kiedy z końcem lutego wróciłam z łysej, choć i tak mocno zazielenionej Fuerteventury, weszłam do mojej szarej codzienności i … utknęłam.

Miałam wrażenie, że wszystko się mnie czepia, haczy, włazi pod nogi, blokuje, trzyma na uwięzi. Po miesiącu szarpaniny, poddałam się. Którędy do wyjścia? – pomyślałam spoglądając na poszarpane nogawki spodni i podartą w tej walce kurtkę. Zimno, szaro i wszędzie te same bezlistne krzewy. Jedyne, co tłukło się w głowie, to uciekać z tego mrocznego miejsca. Tylko jak, skoro ruszyć się nie mogę? W którą stronę? Niebo od miesiąca zasnute chmurami, że kierunek świata trudno określić.

Gdy tylko dzień robił się nieco jaśniejszy rozplątywałam chaszcze i przedzierałam się kawałek przed siebie. W ciemne dni kuliłam się i zostawałam w miejscu, starając się zachować ciepło i choć strzępy pogodnych myśli. Obawiałam się, że utknęłam na dłużej. Zły czas ma zazwyczaj pewną zaletę. Mija.

W końcu rozjaśniło się i ociepliło. Ruszyłam znów powoli przed siebie. Usłyszałam śpiew ptaka i podniosłam wzrok. Gdy okrutne chaszcze skończyły się wreszcie stanęłam na skraju polany z pięknie zieleniejącym się drzewem, zboczem i mieniącą się w oddali wodą. Nabrałam powietrza do płuc. Będę żyć! Westchnęłam z zadowoleniem i poczułam, że się uśmiecham. Nadeszła wiosna. Wreszcie.